Zwaar water

Gepubliceerd op 7 december 2016

Heel langzaam loopt de snelheidsmeter terug; ik geef wat meer gas bij. Het lijkt voor even genoeg, dan loopt de snelheid weer terug. Nog een paar keer herhaalt het tafereel zich. We draaien inmiddels 2.100 toeren, zwarte rook komt uit de schoorsteen –spreekwoordelijk althans. Onze snelheid is inmiddels alweer teruggezakt naar minder dan 5 kilometer per uur; prettige bijkomstigheid is dat de maximaal toegestane snelheid toch maar 6 kilometer per uur is in dit kanaal.

Een duidelijk geval van zwaar water. Soms heb je dat gewoon. Water dat niet vooruit te krijgen is, dat vertraagt en remt als een mes door een pakje diepgevroren boter.

Het doet wat denken aan een moment van zwaar water tijdens het zeilen voor de Braziliaanse kust. Plots in de nacht zakte de snelheid terug tot bijna nul, de golven, kort daarvoor nog een welkome steun in de rug, klotsten tegen de steven. De remedie was simpel, gewoon zwaard omhoog en verder als pijl uit een boog. We waren waarschijnlijk blijven hangen in een kilometers lang tonijnennet. Eenmaal het zwaard omhoog verdween de weerstand van de lijn al snel achter ons en konden we weer door.

Niet alle oplossingen zijn zo simpel. Aan boord van de zeilboot konden we die keer nog wegkomen door het zwaard op te halen, een verschil met de motorboot, daar moeten we het in ingrijpender oplossingen zoeken.

Massieve regen en onweersbuien hebben de afgelopen dagen veel van het jonge groen in de bomen langs het Canal de Bourgogne met tak en twijg van de bomen gerukt. Af en toe is het of we ons over een gazon bewegen; fris groen, maar wel in het water, in plaats van ernaast.

Om de paar kilometer is het raak, dan is de weerstand zo groot dat zelfs de schroef ermee klem wordt gezet. Er zit weinig anders op dan even stevig achteruit te slaan zodat de schroef haar blader en takkenlast af kan schudden; zolang als het duurt tenminste.

In Patagonië had ik voor dit doel een sikkel en een machete bij de hand. Soms, als het anker omhoog moest, was het water zo zwaar dat ik de kelp moest weghakken om het anker nog aan boord te kunnen nemen. Een jaar geleden, ergens boven een diepe trog tussen Griekenland en Turkije heb ik ze overboord gezet; het bezit zou teveel vragen oproepen in dat zo streng gecontroleerde gebied. Nu mis ik ze, volgende keer toch maar een hark en een zeis meenemen op een volgende reis.

 

Diederique

Mogelijk interessante artikelen