Vigo, Spanje
28 mei 2018
Zoals in mijn laatste aflevering al gemeld is de trip van Ponto Delgada op de Azoren naar Vigo in Spanje een ware helletocht geworden. Vijf dagen lang, van dinsdagnacht tot zondagmorgen, was het hakken, beuken en bonken wat de klok sloeg. Voor de Four Seasons geen probleem, bij windkracht 7 worstelde en wrong die zich moeiteloos door de 4 meter hoge golven. Voor ons als bemanning lag dat anders. Binnen was de Four Seasons veranderd een apenkooi. Als chimpansees slingerden wij van hut naar kombuis en stuurhut en weer terug. Een vijfdaagse marathon van continue rek-en strekoefeningen, salto’s en dubbele axels op de evenwichtsbalk, paard, rekstok en ringen.
J.B te L, onze Baron van Münchausen, had het er moeilijk mee, sprak over een knoop in zijn maag, angineuze klachten, naast de (psychogene?) prikkelhoest waar hij al jaren last van heeft. Hij is voor zover ik weet niet religieus van aard maar had toch voor zichzelf een vastenweek afgekondigd en er verder voor gekozen zijn lijden in eenzaamheid door te brengen in zijn hut en alleen nog voor zijn wachten uit zijn kooi te komen.
Van zijn aanwezigheid en opwindende verhalen konden we dus niet genieten. Over verschijningen die zich aan hem openbaarden hoorden we hem trouwens ook niet meer.
Zijn vader Peter (B) had ook ergens last van, maar dat laat hij nooit zo blijken, hij is van nature niet erg spraakzaam, maar het werd nu wel heel erg, ik schat dat er deze week niet meer dan honderd leestekens per dag uit zijn mond kwamen. Ter verontschuldiging kan ik aanvoeren dat hij, na Joost, ook ziek werd, hoesten als een burlend edelhert, keelpijn, opgeven van slijm en koorts.
Ik stelde voor te beginnen met het uitdelen van antibiotica aan hen beiden omdat ik daar een aantal goede argumenten voor meende te hebben. Maar nee, de heren riepen in koor “Dan worden we resistent”. Ze hebben de klok weer eens horen luiden. Resistent. Wie is hier de dokter eigenlijk? Jullie moeten opletten dat ik niet resistent voor jullie word dacht ik, als jullie niet beter zijn als we in Vigo aankomen dan gaan jullie of aan de antibiotica zoals ik zeg of je gaat naar een dokter op de wal want ik schrok me voortdurend het apenzuur van die twee balkende ezels met al hun gehoest. Ze hebben geluk gehad, ze waren beiden aan de beterende hand toen we aan land gingen.
Peter W had waarschijnlijk ook gerekend op een iets ander reisje, een beetje zonnen aan dek, een beetje vissen, het betere werk. Het is er allemaal niet van gekomen, in een vertrouwelijk moment moest hij mij wel bekennen dat hij nachtmerries kreeg als het het hem lukte toch even te slapen. Het geknal van de boot op de golven was in de kombuis waar hij lag zo heftig dat hij droomde dat de Four Seasons uit elkaar knalde, wat uiteraard niet gebeurde. Maar hij heeft in deze omstandigheden aan den lijven kunnen ervaren hoe goed de boten zijn die NoLimitShips bouwt.
Wat mijzelf betreft, ik vond het ook geen pretje, geen moment van rust, je voortdurend moeten vastklampen om niet te vallen, zelfs liggend nog moest je je ergens aan vastgrijpen om niet uit je kooi gekatapulteerd te worden. Eten, drinken, naar de wc gaan, alle gutst en klotst over de rand van je mok, je bord, de wc-bril. Van douchen was uiteraard geen sprake meer. Zelfs met tandenpoetsen stopt op een gegeven moment, de tandpasta komt overal terecht behalve op je tandenborstel. Na een dag denk je al ‘hou ik dit vol?’ terwijl je weet dat je nog vier dagen te gaan hebt. Een schrale troost, we hadden dit eerder meegemaakt tussen New Foundland en Nova Scotia en we wisten, eens is het voorbij.
En het ging over, zondagmorgen, in het zicht van Vigo, op het vasteland van Spanje knapte het weer vrij plotseling op, de zon brak door, de wind ging liggen, de golven werden minder en minder, de Four Seasons gleed weer door het water. Iedereen werd weer blij en zag het leven weer zitten.
Maar we waren er nog niet. Achter ons verscheen een klein stipje aan de horizon dat razendsnel groter werd. Ja hoor, douane. Kan er nog wel bij. We krijgen bezoek zei ik tegen de bemanning, maak je gereed voor een entering. En inderdaad binnen notime voer hun RIB naast ons met daarin zes tot de tanden toe gewapende mannen. Of ze even aan boord mochten komen.
Retorische vraag natuurlijk, ze zagen er niet uit als Somalische kapers anders hadden we wel gezegd, ‘Liever niet’. Vier vervaarlijk uitziende Robocops vulden plotseling onze stuurhut, twee anderen bleven aan boord van hun RIB naast ons varen. Een van hen deed zijn helm af, zodat we konden zien dat het een echt mens was. Een niet onvriendelijk, een beetje vaderlijk type, de leider zo te zien, Zoiets als ik, misschien was hij ook al opa. Ik heb ‘m maar niet gevraagd of hij de foto’s van mijn kleinkinderen wilde zien. In gebrekkig Engels, even gebrekkig als ons Spaans, werd ons gevraagd wie de kapitein was. In een mij tot dan toe onbekende eensgezindheid wees de bemanning naar mij. Alsof ik de schuldige was!
Alle bootpapieren, verzekeringsbewijzen, paspoorten, moesten op tafel komen. Het papierwerk kon beginnen. Ik voorzag een langdurige procedure, temeer daar de leider toestemming aan mij vroeg om de boot door twee van zijn mannen te laten onderzoeken, In de praktijk betekent dit : Ondersteboven halen. Wij mochten ondertussen niet van onze plaats komen. We hadden dit eerder meegemaakt in Canada waar het toen vier uur duurde voor we van boord mochten. En daar had ik geen zin.
Met de van mij bekende tegenwoordigheid van geest vroeg ik de commandant daarom of ik even iets uit mijn hut mocht halen. Dat mocht, we waren toch een soort collega’s Een brochure in full color van de Four Seasons. Voor hem. Dolblij was hij er mee. Of hij ‘m mocht houden. Natuurlijk joh, jij bent een speciaal iemand! Ik zag aan hem dat hij me wilde omhelzen, maar dat kon hij natuurlijk niet maken tegenover zijn manschappen. Om een lang verhaal kort te maken, ze waren klaar. Bovendien konden ze toch niets vinden, geen drugs, geen drank, geen bootvluchtelingen, helemaal niks.
Voor we hartelijk afscheid van hem en zijn dappere mannen namen vroeg hij nog wel of we nog klachten hadden over hun optreden. Nee joh, helemaal niet! We waren juist heel tevreden over hun en zo woven we hun uit in hun gammele bootje terwijl wij vol gas wegvoeren naar Vigo. Peter W kon het niet nalaten hun RIB maar een oud barrel te noemen. Vonden ze zelf misschien ook wel na de Four Seasons full speed in actie te hebben gezien. Wel, ze weten waar ze die kunnen bestellen: NoLimitships in Groningen.
Lezers, dit waren weer de avonturen van de Mannen van de Four Seasons.
Tot de volgende keer.
Edzard Braam
Mogelijk interessante artikelen
Meer berichten in deze rubriek
