Verandering
Lang hebben we gedacht: Frankrijk is ons nieuwe thuis, natuurlijk komt er een tijd dat het bootleven eindigt maar ook daarna blijven we hier.
‘Hier’ is nog steeds, op dit moment van schrijven, de zuidelijke uitloper van het Franse kanalenstelsel. De Roannaise, de Bourbonnaise, de Beaujolais en de Bourgogne. Het is het gebied dat we na tien jaar door en door kennen, waar veel vrienden wonen en nog veel meer kennissen; waar veel van onze activiteiten zich afspelen buiten het varen. Een gebied en mensen die we zeer zijn gaan waarderen. Toch wisten we ook wel dat er een moment moet komen dat het heen en weer reizen niet meer makkelijk is en dat je om die reden in de omgeving van je kinderen en kleinkinderen wil blijven. Maar dat moment lag nog ergens achter de horizon. Nu was de tijd gekomen om alleen het bootleven te gaan beëindigen. De leeftijd gaat een rol spelen, er moet wat meer rust komen. Dus kwam het schip te koop.
Natuurlijk varen wij inmiddels al enige tijd niet meer op zee en op groot water, maar ons schip is er wel voor uitgerust. En laat dat nu net een handicap blijken! Geïnteresseerden hier zijn uit op een ‘kanaalboot’ zonder te veel poespas. Ze prijzen collectief het schip en het voorbeeldige onderhoud, maar kopen vervolgens de buurman.
Tja, je krabt je dan eens in het schaarse haar en bedenkt dat je wat anders zal moeten doen. Dus bezochten we bij ons laatste bezoek aan Nederland een makelaar waar we via een van onze lezers terecht kwamen. “Natuurlijk wil ik best uw boot verkopen, maar dan moet hij wel in Nederland blijven” was zijn uitspraak. Een simpele stelling, maar voor ons als een lawine die begint te rollen. Het schip is immers ons huis en dat huis ligt nu middenin dat schitterende landschap dat we liefhebben. Naast ons Nederlandse huis en het schip nu een derde verblijfplaats inrichten is eenvoudig geen haalbare kaart. Twee winters brachten we hier door in een mooi huis. Heerlijk, maar van een derde huis worden wij gek en het is ook een financiële aderlating.
Met het in Nederland stationeren van de Vrouwe Dirkje komt er een abrupt einde aan het Franse leven. Na een paar slapeloze nachten besloten we dat dit toch de weg is die we zullen moeten gaan. We schoven in overleg de werfbeurt bij Tinnemans in Panheel op naar eind augustus en vroegen Coen Koers om zijn afspraak voor een expert-rapport ook op te schuiven.
Terug in Frankrijk hadden we in ieder geval nu extra tijd gewonnen om alles te gaan regelen. Anderhalve maand extra voor het vertrek dat nu naar 15 juni opgeschoven is. Dat lijkt heel wat. Maar medio mei weten we nu al dat dat uiterst kort is om een leven van tien jaar te beëindigen. Ik vertelde al eens dat je, met een vaste winterplaats en een garage, ook automatisch weer gaat verzamelen. De auto stond één keer in de garage en paste er daarna al direct niet meer bij. Sorteren maakte een stapeltje voor het recyclingbedrijf, een stapel die we weg geven aan de lokale Emmaüs (kringloop), een stapel die nog aan boord moet en een afzichtelijk grote stapel ‘te verhuizen’. Maar dat blijft te overzien. Hoe eindig je zoveel relaties blijkt een veel lastiger opgave. Natuurlijk, we herhalen keer op keer dat er nog massa’s mogelijkheden blijven om regelmatig terug te keren, maar dat zal anders zijn. Nu nemen we deel aan heel veel activiteiten als inwoners: Fransen onder elkaar. Straks zijn we toeristen en kennissen die nog eens langs komen. Het zal niet meer hetzelfde zijn en dat maakt ons zo nu en dan behoorlijk treurig en chagrijnig, hoe vriendelijk en meelevend iedereen nu ook doet. Het leven gaat voort, de kleinkinderen staan te juichen over de terugkeer en er zijn vele nieuwe vooruitzichten; maar toch…….
Wel, we rijden binnenkort even op en neer naar Nederland in het kader van de verhuizing. En daarna zal heel snel de datum dichterbij komen dat we hier de touwen losgooien na een reeks laatste keren “tot ziens…!?” En dan hopen we nog een hele mooie tocht te maken.
Ik maakte al een keer een verhaal over de Marne, dat ongepubliceerd bleef omdat we gedwongen waren die rondtocht door Frankrijk halverwege af te breken. Nu gaan we via Canal du Centre, Saône en Canal Bourgogne-Champagne naar dat punt van afbreken terug. Dan hebben we toch nog, met enkele jaren tussenpoos, dat verhaal gereed. En ook onderweg blijven we uiteraard via deze columns en Facebook over onze tocht berichten totdat we bij Tinnemans de wal opgaan en Jitske Doeve in Vlaardingen de verkooptaak van ons overneemt. Dan pas zal het bootleven over zijn, maar tot die tijd laten we u graag nog even over onze schouders meekijken.
Ton Wilhelm
Mogelijk interessante artikelen
Meer berichten in deze rubriek
