Schrap zetten
Een vlaag laat het zeil bollen; de boot helt. Geroutineerd steek ik een been uit. Mijn voet zet me klem aan de lage kant. Na jaren denk je er niet meer bij na; een vlaag vraagt om compensatie, niet alleen maar van de boot, maar ook van de roergangster zelf.
‘Lage kant’; een begrip in de zeilwereld. Een wereld die nog maar zo kort achter me ligt. Ooit, bij de proefvaart met een prototype van onze laatste zeilboot rolden we op een vlaag ineens stevig opzij. Voor ik het wist lag ik onderuit beneden op de kuipbank. Iets hogerop lag alleen nog het kuipkussen waar ik zo onverwacht vanaf werd gelanceerd. Alleen de roergangster stond nog op haar plek. Zij had zich in de vlaag al sturend bij de roerstand vastgezet.
De uiteindelijke boot werd uitgerust met een knaap van een vaste kuiptafel, vastgelast aan de vloer van de ongebruikelijk brede kuip. Vanaf dat moment konden we ons in ieder geval weer schrap zetten.
Na weken rust op de Europese kanalen en vaarten is de oversteek van wat grotere waters niet meer te vermijden. Een nieuwe stap op ons ‘motorboot cv’, zeg maar deel 2 van het vaarbewijs. Alles aan dek dat al wekenlang zorgeloos los kon liggen wordt in de kuip gelegd of vastgezet, zwemvesten liggen gereed, zelfs het kombuis is voor de afwisseling zeevast gestouwd. Als we eenmaal buiten komen is het water glad. Varend op een spiegel brengen we de dag door.
De volgende dag, het voorafgaand succes zit nog in ons hoofd, maken we weer een ‘groot water’ oversteek. Het waait iets meer, er staat wat meer deining.
Rollend en surfend schuiven we schuin van de golven. Dit hadden we even niet verwacht. Ineens, als uit het niets, worden we extra stevig opzij gezet. Een flinke rol later tref ik mezelf op de vloer van de kuip. Ik zit nog min of meer in mijn stuurstoel, van rechtop staan is alleen geen sprake meer.
Nog maar eens over nadenken, schrap zetten op onze motorboot.
Diederique
Mogelijk interessante artikelen
Meer berichten in deze rubriek
