Schootlier
Tergend langzaam komen we in het midden van het Patagonische baaitje terecht. Ingespannen –als een spin in het web- verankeren we ons naar vier kanten in de baai; een micro uitstulping van het vaarwater, net in de luwte van de heuvel naast ons en het oerbos aan de overkant. Nauwelijks honderd meter verder op het kanaal loeit het, hier liggen we veilig en rustig; vier lijnen van honderd meter naar de wal en een stevig anker in de kelp. Het laatste uur hebben we als altijd een aardig gevecht geleverd, snel naar de wal roeien en de lijn vast zetten; een regelmatige klus in viervoud. Eenmaal klaar koesteren we ons in een oase van rust tot we weer verder kunnen en de wind ons over een paar dagen weer gunstiger is gezind.
Adrenaline spuit door mijn aderen, wat simpel aanleggen had kunnen worden –lijn vanaf de middenbolder door een ring op de wal, vastzetten en daarna met de voor en de achterlandvast de boot verder vastleggen, de middenlijn als spring gebruikend- verwordt in een paar seconde tot een helse vechtpartij. Het stroomt stevig op de Seine en Yonne, na de hevige regenval van de afgelopen twee dagen -50 mm. Net als ik bij de sluis aanleg voor de nacht, langzaam opvarend, kop op de stroom, blijkt bij de kade een stevige “neer” te staan. In geen tijd ligt de boot in plaats van langszij, met de kop tegen de wal, dwars in het vaarwater. De stroom giert onder me door. Het lukt me maar ternauwernood de middenlijn vast te zetten. Van strakker aanhalen kan geen sprake zijn. Maatje Christien krijgt de lang manoeuvreerlijn, 20 meter, extra dik, om op de wal zo ver mogelijk achterwaarts vast te zetten.
Ik heb maar een doel, het achterschip tegen de stroom in terug te zetten. “De schootlier”, flitst door me heen, “De lijn om de schootlier en dan heel langzaam binnenlieren”. Een flits uit het verleden, realiseer ik me al snel. De zeilboot had er wel 9, waarvan twee voor genua en spinnaker van een stevig formaat; ergens moet een vrouw haar spierkracht toch mee compenseren.
Tja, dat mis ik nu echt op de motorboot, een lier aan weerszijde om me een extra handje te kunnen helpen.
Drie kwartier later is het eindelijk gelukt, krachtig achteruitslaand, langzaam “opvarend” in de achterlijn krijg ik meter voor meter het achterschip dichter bij de wal. Elke meter winst, boek ik meteen in door een tweede achterlijn weer ietsje in te korten.
Een stevige schootlier, dat had toch heel wat druppeltjes gescheeld. Tijd om eens te proberen wat je met de ankerlier in zo’n situatie kan doen.
Diederique
Mogelijk interessante artikelen
Meer berichten in deze rubriek
