Veertig jaar al ligt ons mes klaar naast het roer. Veertig jaar en ongebruikt; nou ja, één keer dan bij 50 knoop wind en metershoge golven, aan lager wal, vlak naast een woest stromende ijzige gletsjerbeek.
Al vroeg, van vader op dochter, van instructeur tot leerling is me ingeprent altijd een mes gereed te hebben. Je weet maar nooit of er een schoot klem loopt, haakt achter een langskomende boei. Of nog erger, een vinger tussen een lier; het mes als reddend instrument.
De eerlijkheid gebiedt overigens te melden dat tijdens onze jarenlange oceaan omzwervingen het mes ’s avonds altijd mee naar binnen ging; je wil toch niet dat iemand anders zich over het mes ontfermt. Veertig jaar, misschien wel meer, ongebruikt –op die ene keer dan na in Chili, onder de Olandia gletsjer.
Bij het overbrengen van een deel van de inboedel naar ons nieuwe drijvende huis, twijfel ik. Is zoveel heldhaftigheid nu echt nog nodig, wordt het geen tijd van deze achterhaalde gewoonte afscheid te nemen? Na wikken en wegen neem ik het toch mee; meteen voor het grijpen naast de stuurstand.
We varen de sluis in, België, onze zoveelste alweer dit jaar. Een zekere routine bedwelmt ons wat. We moeten “omlaag”. Beetje bij beetje geef ik de lijn wat ruimte, omhangen lukt niet, bij de bouw is in lagere bolders niet voorzien. En dan op eens, het water daalt nog, maar wij doen niet meer mee. Ik krijg de lijn niet meer los; het mes snijdt scherp.
Twee dagen later, ik ben op mijn hoede. Hoewel, een drijvende bolder, nog steeds België, daar is niet veel moeilijks aan. We leggen de boot vast en wachten af, tot … de bolder stopt met drijven. Ze zit vast tegen haar bovenplaat. Gestaag stijgen we nog een tijdje door. Heel voorzichtig ontstaat er wat gekraak. We beginnen we ons wat onwrikbaar te tonen, fenders raken steeds meer vastgeplet. Dan zie ik het, de kolk vult zich nog steeds verder, een decimeter of drie.
Een ferme haal, lost mijn probleem weer op. Alleen, zo kan het niet doorgaan, zoveel lijn hebben we niet aan boord.
Varen met een motorboot; je moet wel scherp blijven.
Diederique