Guernsey

Gepubliceerd op 1 juni 2018

Vrijdag 1 juni

Het is op het moment van dit schrijven vrijdagmiddag en we varen weer.  Twee uur geleden hebben we de Victoria jachthaven in hart van de hoofdstad St. Peters Port op Guernsey verlaten. Door het afgaande tij, we hebben de stroom mee, en de westenwind in de rug jakkert de boot met een snelheid van bijna 11 knopen door het water hoewel de motoren slechts 1.000 toeren draaien. (Normaal varen we dan 7-8 knots) Onze laatste etappe is ingegaan mensen, de paarden ruiken de stal zeker, zoals een van onze lezers veronderstelde. Ja, we staan te trappelen van ongeduld, het einde nadert.

Nog even terug naar Vigo aan de Spaanse westkust. Een mooie op heuvels gelegen oude stad met een prachtig uitzicht over de baai van Vigo in Galicië.  Volgens Peter B, lijkend op de baai van Vancouver in Canada.  Hij kan het weten want hij heeft jarenlang in Canada gewoond, en heeft ook een Canadees paspoort. Hij wil na deze reis eindelijk zijn al jarenlange bestaande wens om een houten huis te bouwen in Canada ten uitvoer brengen. En daar dan uiteraard te gaan wonen om zijn laatste dagen te slijten op deze aardbol.  Het stuk grond heeft hij dertig jaar geleden gekocht in de buurt van Toronto. Vorig jaar heeft hij als voorbereiding op dit project een vier weken durende cursus blokhutbouwen op Vancouver Island gevolgd.  Een officieel diploma machtigt hem nu als aannemer in die branche op te treden. Ik wens hem veel succes, ik meen het.

Die dag na aankomst waren we uiteraard moe, maar blij dat we weer vaste grond onder de voeten hadden. We parkeerden de boot aan een van de steigers van de Real Club Natico, midden in de stad.  Dichtbij alle restaurants en cafés. Gezellig. We waren uitgehongerd, ook ik had honger. Dat woord honger mocht ik overigens nooit gebruiken van mijn vader want ik had de oorlog nooit meegemaakt.  Maar ik weersprak hem wel vaker. Zo zei ik eens ‘stomme boer’ tegen hem, hij was van boerenafkomst, waarop hij mij vastgreep en mij zo’n geweldige draai om de oren gaf dat ik holderdebolder door kamer tolde en tegen een muur tot stilstand kwam. ‘Karate Kid in actie’, dacht ik nog toen ik door de kamer vloog. Bruce Lee had deze actie niet beter gedaan.  Wonderwel had ik behalve een gloeiend oor geen letsel opgelopen. Het liep dus goed af met me. En met mijn vader ook. Hedentendage zou hij opgepakt worden wegens kindermishandeling, hij heeft geluk gehad.  Nu geef ik hem wel gelijk met zijn woede-uitbarsting, ik had het er naar gemaakt. Een beetje opletten met wat ik zeg bedacht ik me toen, het heeft niet veel geholpen, volgens mijn vrouw lijd ik nog steeds aan die onhebbelijkheid. (en zij eronder)

We hadden dus honger, ik zeg het toch maar weer even. Peter W zou trakteren, want het was zijn laatste avond bij ons, de volgende dag zou hij terugvliegen Nederland. We konden dus flink uitpakken dachten we, even de menukaart bekijken en dan alles bestellen wat me maar lekker vonden.  In de vitrines hingen droge hammen, worsten, vlees in alle soorten en maten. Een soort luilekkerland voor uitgehongerde zeelieden zoals wij. En toch viel het tegen. Na de starter bestaande uit gefrituurde inktvisringen, was ik van plan door te gaan met de T-bone steak van 1 kg, leek me wel lekker, daar had ik nou echt zin. Het is niet gelukt, mijn maag bleek dusdanig gekrompen te zijn dat een hoofdgerecht er gewoon weg niet meer in kon, ik voelde dat het een ziekenhuisopname zou worden als ik het toch zou proberen. Een vreemde gewaarwording, niet eerder meegemaakt. De anderen hadden dezelfde ervaring, ook een soort subacute maagverkleining, geen zin meer na het voorgerecht. Na een kop koffie hebben we de tent verlaten, de ober in verwarring achterlatend, hij begreep er niks van. We hadden nog wel doen voorkomen dat we alles zouden bestellen wat hij ons had aanbevolen. Het is een goedkoop avondje geworden voor Peter W. Dat wel.

Maandagmiddag hebben we na het tanken Vigo weer verlaten, van Peter W  hadden we afscheid genomen, via Lissabon zou hij terugvliegen naar Amsterdam. Tegen het vallen van de nacht en bij het ronden Cap Finisterre aan het uiterste noordwesten van Spanje draaiden we de Golf van Biskaje op. Deze heeft een beruchte reputatie, het kan er behoorlijk tekeer gaan. Nu echter niet, de overtocht naar Guernsey is in relatieve rust verlopen, ik heb zelfs weer eens in de voorste hut kunnen bivakkeren. De zee was rustig, weinig wind, mijn vroegere buurvrouw zou zeggen “Wie doet je wat”.

Toch hadden met een ding te maken waar we op deze reis nog niet eerder te maken mee hebben gehad : Mist! Als ik ergens niet van houd is het mist. Je oriëntatievermogen neemt af en afstanden inschatten wordt moeilijk, vooral ‘s nachts. Je wordt dan heel afhankelijk van met name de radar, en laat die nou uitgerekend niet helemaal meer te vertrouwen zijn. Sommige echo’s werden niet weergegeven waar we ze wel verwacht hadden, zoals van schepen waarvan we wisten dat ze in de buurt waren, gezien hun AIS lokatie.  Maar we hadden er mee te ‘dealen’ zoals dat heet.

Het was dus extra opletten geblazen, maar nog geen reden met een extra wacht te lopen. Guernsey hebben we gistermorgen in een waterig zonnetje bereikt. De eerste haven, waar we al eens eerder waren geweest, de havenmeester herkende onze boot nog.  Nadat we de Four Seasons bij het bunkerstation volledig vol hebben laten hopen, ook de extra bladdertank werd gevuld met supergoedkope dieselolie à 79 cent, voer hij voor ons uit in zijn dinghy om onze ligplaats midden in de stad aan te wijzen. Een echte Engelsman, vriendelijk, rustig en behulpzaam. Zo zijn ze niet allemaal, hoewel we niet echt slechte ervaringen hebben gehad op dat gebied.

Als je Engeland zegt, en Guernsey is echt Engels, dan zeg je Fish en Chips. En dat hebben we gegeten in the BoatHouse, de tent waar je geweest moet zijn. Gezellig, buiten op het terras. Daarna onze kooien opgezocht, het nachtleven maar overgeslagen, we waren moe. De reis begint zijn tol te eisen.

Tot slot nog een quote van J.B. te L, hij is er weer. De Noorse watervallen bij de Fjorden, behorend tot de hoogste ter wereld, zijn nep.  Het water wordt namelijk naar boven gepompt. Googelt u even met me mee, ik kon er niets over terug vinden.

Lezers, na deze blog nog een voor we in Rotterdam zijn, zondagmiddag rond het middaguur in de Veerhaven.

Groet, namens de Scheepsjongens van de Four Seasons,

Edzard B

Positie tijdens dit schrijven

49.47.504 N.

001.47.503 W

Mogelijk interessante artikelen