En route

Na het bekend worden in Roanne dat we onze vaste winterligplaats daar definitief zouden gaan verlaten, wisten we even niet meer wat ons overkwam. Uiteraard meldden we het als eerste bij een aantal goede vrienden met wie we inmiddels al bijna tien jaar optrekken in het Franse sociale leven. Zij waren min of meer verbijsterd, dit hadden ze niet zien aankomen. Niet onlogisch, want zo was het ons ook min of meer vergaan. Dat we hen als eersten informeerden werd echter zeer op prijs gesteld. De bevlogen dirigente van het koor waar ik nu al vele jaren in zing reageerde ontsteld en ontstemd op mijn mededeling. Ook zij begreep uiteindelijk echter wel onze uitleg: we hebben een schip te koop dat mede is uitgerust voor de kustvaart, met alle uitrusting en motorisering van dien; geïnteresseerden in dat soort schepen gaan niet als eerste in de kleine Franse kanalen kijken. Omgekeerd: mensen die een boot zoeken voor de Franse kanalen vinden ons schip wel prachtig en mooi onderhouden, maar hebben weinig interesse in de rest. Om ons schip in de verkoop te doen is het dus logisch te voldoen aan de wens van de makelaar om het schip in Nederland beschikbaar te hebben. Er restte ons derhalve weinig keus.
Ik stuurde vervolgens wat brieven rond binnen de diverse groepen waarin we actief zijn. We hebben het nog nooit zo druk gehad aan boord als daarna. Men trachtte ons op andere gedachten te brengen, we ontvingen uitnodigingen voor etentjes en clubs wensten afscheid te nemen. Ontzettend leuk en lief bedoeld, maar soms ook emotioneel. Met de uitnodigingen om te komen logeren kunnen we nu geruime tijd vullen. De toespraken en cadeaus, het werd ons bijna teveel. Gelukkig hadden we het tussendoor ook gewoon druk met diverse regelingen en bijvoorbeeld een garage leeg maken die in tien jaar steeds voller was geworden. Hoe goed ook allemaal bedoeld, maar in de laatste dagen verzuchtte ik soms ook: ik zal blij zijn als we op weg zijn.

En nu zíjn we dus op weg. De drukte ligt achter ons en het weer viel niet tegen. We kijken nog eens goed naar alle mooie plekjes om ze niet te vergeten. Direct de eerste avond al krijgen we vrienden uit Nederland op bezoek die met hun caravan een stukje omreden om met ons een gezellige avond door te brengen. En gezellig was het. We maakten een Indonesische maaltijd en speelden een avondje kaart.
De vrouw van dit vriendenpaar reed op weg naar ons met de fiets in een gat dat haar over de kop deed slaan. Kneuzingen en schaafwonden konden de pret echter niet drukken. De volgende ochtend deed ik haar na het boodschappen doen bijna na, toen een trapper van mijn fiets af schoot. Dicky zette haar fiets neer om bij mij te kijken waarna een achteruit vertrekkende auto die fiets ramde. Kortom, een wat ongelukkig begin van de tweede dag. Maar de vrienden zwaaiden ons uit en daar was weer de rust in het mooie kanaal van Roanne naar Digoin.
De routine van het sluizen draaien en het praatje op de sluis hadden we weer direct te pakken en de ervaring leert dat al die sluizen wel wat oponthoud geven maar dat je ook steeds weer verbaasd bent aan het einde van de dag hoeveel je er weer achter de rug hebt.
We kijken uit naar een afgelopen jaar nieuw aangelegde ligplaats die we nu wel uit willen proberen. Het is iets verder dan we dachten, maar dan blijken we vanavond de ligplaats voor ons alleen te hebben. Een mooi automatisch systeem voorziet ons van alle benodigde service. Mooie ligplaats, vuilnisbakken, water, elektriciteit, het kost ons de enorme som van vier hele euro’s. Na enkele uurtjes barst er hier een onweer los dat ik nog zelden zo meemaakte. Zoveel bakken water dat de afvoer van ons achterdek het nauwelijks bij kan benen en het hele dek op enig moment onder water en hagelstenen staat. Laaggelegen in het kanaal meten we windkracht 6-7 Beaufort, maar we kunnen ertegen. Met de theorie van driemaal is scheepsrecht rekenen we dit na de twee ongevalletjes van deze morgen maar als het derde van die dag als we na het onweer ontdekken dat onze bijboot lek is. Ik doe die avond nog een manhaftige plakpoging maar kennelijk zijn de naden echt aan hun einde en we laten de bijboot de volgende ochtend dus maar achter op de mooie vuilstortplaats met vriendelijke dank voor het meenemen. Voor nieuwe eigenaren kopen we nog wel een nieuw bijbootje.

Ook de derde dag hebben we weer bezoek van een goede vriend die, na het horen dat we in Digoin het fameuze Thaise restaurantje gaan bezoeken, direct het besluit nam daar ook heen te gaan. Het is nog steeds een beetje een startsituatie van de lange reis die we voor de boeg hebben. Maar we zijn ‘en route’.  Over 973 Km en 207 sluizen hopen we op de werf van Jaree Tinnemans aan te komen. Daar gaat het schip uit het water voor groot onderhoud. Het moment dat we ons schip achter gaan laten op een winterplek en voor de verkoop komt steeds dichter bij.

Ton Wilhelm

Mogelijk interessante artikelen