Anders
Stapvoets, duidelijk bewust van de veertig centimeter ruimte aan iedere kant, manoeuvreert mijn vriendin de boot tussen de deuren. Nog even en het moment voor de beslissende worp om de sluisbolder is daar.
Meer van hetzelfde, denk ik bij de eerste kilometers met onze motorboot. Met zoveel mijlen in ons zog moet dat varen met die motorboot toch min of meer hetzelfde zijn.
“Mevrouw, uw billen hangen over boord”; een onvervalst stukje zeilschoollol van veertig jaar her. Je stootwillen laat je niet hangen, die haal je gewoon binnen boord. Bijna net zo heilig als het ’s avonds strijken van onze nationale driekleur achterop; liefst nog ceremonieel met plissérok en al.
Dat sommige jongetjes hun geintjes na veertig jaar nog steeds niet kwijt zijn blijkt wel uit de twee Amsterdamse, vijftigers, die, wat verdwaalt op het binnenwater met hun ongelimiteerde ‘rescue’ boat, de sluis gewoon 25 meter voor ons neus dichtdoen. Gewoon omdat we te veel tijd nemen voor het voorzichtig manoeuvreren in de aanloop naar de sluis.
Stootwillen haal je binnen. Een mantra dat je snel vergeet na de zoveelste sluis die dag. Zeker als het er niet een paar zijn, maar meer dan een dozijn. Ik laat ze inmiddels lekker hangen, dan maar een vrouw met ‘haar billen buiten boord’.
Noem het traditioneel, of gewoon geleidelijk ingeoefend, alle taken en stappen aan boord zijn bij ons redelijk vaststaand verdeeld. Niet traditioneel in de betekenis die we 99 procent van de tijd om ons heen waarnemen –man aan het roer, vrouw op het voordek, al dan niet met vernederende schreeuw vanaf de stuurstand, of op zoals we soms zien, als ‘madam’ op haar stoel-, maar gewoon volgens een vast patroon. Ik deed de manoeuvres, het zeil zetten en het voordekwerk, mijn vriendin deed de ankermanoeuvres en het aandewindse zeilen, daar was ze nu eenmaal beter in.
Al varend over rivieren en kanalen begint geleidelijk alles wat ooit vast stond te schuiven. Zekerheden zoeken een nieuwe plek. Het begint met de willen buitenboord – de vlag laten we al tien jaar gewoon ’s avonds staan. Stapje voor stapje ontdekken we dat ook het manoeuvreren anders kan. Steeds meer boothandelingen komen op partners conto. Onderwijl groei ik in mijn nieuwe voordek rol: als langste van ons twee gaat me dat nu eenmaal iets handiger af.
Terugkijkend over bijna 3.000 kilometer binnenwater is er heel wat anders geworden; minder van het zelfde dan ooit gedacht. Alleen die schreeuw naar het voordek ontbreekt gelukkig: zoiets doen dames nu eenmaal niet.
Diederique
Mogelijk interessante artikelen
Meer berichten in deze rubriek
