“Bret! Kijk!” Met grote ogen van verbazing en schrik, wijst Joke met uitgestoken arm naar de kade achter mij. Ik kijk om en kan mijn ogen niet geloven: twee paarden galopperen met opengesperde neusgaten voor een vierwielige wagen die slingerend en bonkend de dieren volgt. Niemand op de bok. Vlak voor de rand van de kade stoppen ze, hun angstige ogen schieten heen en weer, steigerend lijken ze te weifelen, maar de wagen slaat met geweld tegen hun achtersten en ze gaan te water. De wagen schiet met de voorste wielen over de kaderand en blijft dan hangen. De dieren gillen het uit, het zeewater van de haven schuimt om hun slaande hoeven. Het gebeurt drie meter achter onze boot, we zijn verbijsterd.
Na een vijf uur durende wiebeltocht over de zuidelijke Oostzee waren we de kop van het eilandje Hiddensee gerond. We draaiden een rondje door de saaie jachthaven en kozen voor de stadshaven; ruimte genoeg en lekker bedrijvig. Geen autogebrom, maar het geklikklak van paardenhoeven; het lange en smalle eiland is autovrij. Al rap stonden de fietsjes op de wal en even rap beklommen we de 72 meter hoge heuvel op de kop van het eiland. Van grote hoogte leek het grote water ineens veel kleiner. Het eiland is maar dan een smalle rand met wat duinen. Eenmaal weer aan boord puften we uit: “Doen we morgen nog eens.” Dan horen we, met de koffie in de hand, het gedreun van paardenhoeven.
Het mes! Ik duik de roef in en grijp naar de padvindersdolk die al jaren wacht op een noodsituatie. Met snelle halen snijd ik de leidsels door die de paarden verbinden met de wagen. “Schnell!” Een Duitser aan de andere kant van de disselboom neemt het mes over en even later zijn de dieren vrij. Één van paarden kiest het ruime sop; hij zwemt recht van de kade af, in de richting van de haveningang. Het andere dier wurmt zich tussen ons achterschip en de kademuur. We vieren de landvasten iets, hij komt aan de voorzijde weer tevoorschijn en dringt zich dan tussen de volgende boot en de kade. Op de wal verschijnt de koetsier. Hij schopt zijn schoenen uit en duikt de haven in. Met zijn arm om de nek van het eerste paard dwingt hij hem warempel naar de andere wal. In een paar minuten is de kade veranderd in een theater. Rijen mensen staan op de kant, roepen aanwijzingen en maken foto’s. Uiteindelijk worden de paarden, geassisteerd door politie en brandweer, aan wal gebracht bij een trailerhelling.
De koetsier verschijnt druipend bij de wagen. Ik loop naar hem toe: “Ik heb alles kapot moeten snijden.Ik kon niet anders. Gaat alles goed met de paarden?” Hij begint aan een uitleg van de oorzaak, schudt me de hand en breekt zijn verhaal af; de man is doodmoe. Met een ander paard wordt de wagen weggereden en vijf minuten later meert een jacht achter ons af. Op de kade is het weer rustig, niets wijst meer op dat bizarre kwartier.
Met een wetsteen scherp ik het mes en smeer het in met een laagje vaseline. Het kan weer in de schede en aan het haakje. “Nog koffie?” vraagt Joke.
Bret en Joke de Boer varen al bijna een halve eeuw. Ze kennen de vaarwateren in Europa en zwerven graag weken aaneen rond op de Nederlandse vaarwateren. Ze hebben gezeild maar varen nu al jaren in hun ‘Älskling’, een Haringvlietkruiser uit 1960. Bret heeft een aantal ‘Journaaltjes’ geschreven: een blog waarin Bret de belevenissen van Joke en hem op het water heeft opgetekend.
De Haringvliet kruiser ‘Älskling’. Paard overboord
