Sleuteltje 10

Gepubliceerd op 1 augustus 2017

Als een eend op zoek naar iets eetbaars.

Het is me weer eens gelukt, mijn al jarenlange onstuimige relatie met techniek heeft weer een nieuw dieptepunt opgeleverd. Met mijn kop naar beneden en mijn billen weinig charmant in de lucht, duik ik naar mijn prooi.

Ik kan er net niet bij. Nog maar een tandje verder. Van evenwicht is geen sprake meer, laat staan van bevallig en gracieus.  Voor ik het weet zwaaien ook mijn benen stuurloos door de lucht. Ik zie er niets van. Mijn hoofd is in duister gehuld. Slechts op de tast vind ik mijn weg. Dan heb ik hem, samen met het moertje dat het begin vormde van deze regelmatige act; sleuteltje 10.

Een van de meest gebruikte steeksleutels, nr. 10. Zonder ’17’, ’13’ en ‘7’ in de schaduw te willen stellen, beleef ik met ’10’ toch wel de meeste avonturen.

Ooit, zeilend in zo’n boot met een krappe bakskist vlak achter de helmstok. Precies in de diepste spelonken van die bakskist moest ze komen; een extra 100 liter dieseltank. Funest voor het ‘stampen’, immers wie zet nu 80 kilo extra zover mogelijk naar achter op een zeilboot van amper 3 ton? Maar toch, om thuis te komen van de spiegelgladde zee, na een meerdaagse tocht bij windstilte, wie maalt er dan nog om het stampgedrag. Voor ik het weet schiet ze uit mijn hand; sleuteltje ’10’. In geen tijd ligt ze onder de flexibele tank, op weg naar onbereikbare dieptes richting de achterste kielbout. Opgevouwen in de veel te kleine ruimte kan ik er na het weer uitbouwen van de tank pas bij. Alleen met hulp van maatje Christien lukt het daarna mezelf in omgekeerde volgorde boven de opening van de bakskist te reconstrueren.

Een paar jaar geleden, in een zachte zomerbries in de zon in Buenos Aires doe ik een poging de wieken van de nieuwe grotere windgenerator vast te zetten met sleuteltje ’10’. Wat kracht zetten later, het lukt maar net mijn evenwicht te bewaren, schiet het sleuteltje van de moer. Een metalen tik en een plons markeren het einde van het werk die dag. Pas na een wandeling naar de lokale ijzerwarenwinkel, de ‘ferreteria’ in de stad, kan ik weer door. Ik koop er gelijk maar twee.

Eenmaal aan boord van de Scalare droom ik er – wat naïef – van nooit meer te gaan sleutelen; de wilde jaren zijn nu wel voorbij. De praktijk is anders. Al snel zit ik weer met sleuteltje ’10’ in mijn hand. Misschien moet ik hem maar aan mijn hand vastplakken. Scheelt weer wat kneuzingen als ik als een eend op mijn kop moet gaan zoeken naar het sleuteltje diep weg in de ingewanden van de boot.

Diederique

Mogelijk interessante artikelen