Lichtshow
Dinsdag 27 tot en met woensdag 28 september
De vermeende Nederlander waarin ik het in mijn vorige blog over had blijkt een Canadees. Wel is de tweemaster van origine een Gronings product, vandaar de naam. De huidige eigenaar heeft de boot gekocht op een zogenoemde ‘sheriffs auction’, in Nederland zou dit een openbare veiling door de domeinen zijn. Het schip bleek opgebracht te zijn vanwege het vermoeden van mensensmokkel. De toenmalige eigenaren waren met motorpech voor de Canadese kust komen te liggen en bij aankomst door de kustwacht trof men aan boord maar liefst 20 slaapplaatsen aan. Van de opvarenden behalve de twee Canadese eigenaren geen spoor. Stel je voor meer dan twintig mensen aan boord waar normaal maximaal zes personen kunnen bivakkeren. Een weinig verheffend maar wel dramatisch verhaal, illustratief voor onze tijd.
De haven van Charleston ligt er prima bij, aan de oevers van de Ashley river. De stad is ongeveer op een 1,5 uur loopafstand maar de avond is klam, warm en vochtig. Bovendien zijn we een beetje door onze reserves heen dus laten we de stad voor wat het is. Voor achter en naast ons liggen de super Yachts. Hoe zuidelijk hoe groter de jachten, voorzien van dikke 360 V. walstroom kabels om hun energieslurpende airco en overige apparatuur van voeding te voorzien. Nederland mag dan binnen Europees verband wat betreft het energiebeleid het slechtste jongetje van de klas zijn, in de USA lijkt het soms of ze hier van een energievraagstuk nog nooit gehoord hebben. Hetgeen niet wegneemt dat airco aan boord wel erg prettig is in dit klimaat. ‘s Nachts komt de temperatuur niet onder de 28 tot 30ºC.
Wanneer ik terug kom van de airco gekoelde lux uitgevoerde douchecabines zie ik in het groengele lantaarn schijnsel twee langwerpig gevormde vissen, ongeveer een meter lang, roerloos in het water liggen. Bij nadere bestudering hebben ze een wel erg lange neus, vier poten en een staart…. Ik realiseer me dat het kaaimannen moeten zijn op loer naar op het licht afkomende vissen. Jonkies of een klein soort, ik weet het.. hier ga ik maar niet zwemmen.
Als we de volgende dag vertrekken is het boven land, als zo vaak, bewolkt maar eenmaal op het water trekt de hemel open en brandt de zon het dek warm. Een verkoelend windje van achteren, een kalme zee, een enkele dolfijn dollend rond de boot en vliegende vissen die denken dat ze vogels zijn……het leven kan onaangenamer zijn.
Tegen de avond in het licht van een ondergaande zon ontwikkelen zich prachtige cumuluswolken aan de horizon. Breed uitwaaierend trachten ze onder invloed van stijgende luchtstromen op theatrale manier de hemel te bestormen, waar ze vervolgens door de straalstroom afgevlakt weer uitwaaieren. De zon draagt haar steentje bij door met haar vuurrode stralen op selectieve wijze de verschillende contouren van deze wolkenformaties te belichten. Tegelijkertijd ontwikkelen zich aan de verre horizon in deze wolkenpracht flitsende onweersbuien. De lichtshow is compleet.
We zijn op weg naar Canaveral, het epicentrum van de Amerikaanse ruimtevaart. Aan de kust zien we van verre de hoge loodsen, de lanceertorens en de communicatiemasten. Buiten schijnt de zon, binnen is het bloedwarm. We hopen voor donker Canaveral Port binnen te lopen. Gedurende de nacht bleek dat de warme golfstroom toch meer tegengas geeft dan verwacht. Edzard besloot daarom het toerental op te voeren. We merken dat we een stuk zuidelijker zitten, de zon gaat om 19.10 onder en binnen een 1/2 uur is het donker.
Bij het binnenvaren van Canavarel Port een zeer heftige onweersbui, zoals we die vaker gezien hebben aan de horizon, alleen zitten we re nu midden in. Gelukkig duurt het niet te lang en kunnen we aanleggen bij een spert vissershaven. Wel moeten we 06.00 uur op want we liggen aan de ‘fuel’-kade, de sportvissers komen vroeg tanken.
Morgen ons laatste traject, nog 150 nm.
Mogelijk interessante artikelen
Meer berichten in deze rubriek
