Glinstering
Ik droom er nog wel eens van; de betovering van de feestdagen op het water.
Wat verlang ik naar wakker worden in een klamme kajuit. Snel de kachel aan om het vocht al ventilerend te verdrijven. Nog voor het ochtendrood de rietkragen kleurt, al aan het ontbijt. Langzaam om ons heen de wit berijpte glinsters rood zien kleuren. De witte velden, aan het oog onttrokken door een deken van witte wolligheid. Een kleine wereld die maar stap voor stap dimensie krijgt.
De radio waarschuwt voor ijzel, spreekt van gladde wegen door aanvriezende sneeuw. Het is ver van mijn bed, binnen staat de kachel hoog. Vandaag maar niet de steiger opgaan. We slaan de wandeling, traditioneel rond het middaguur op de feestdagen, maar over vandaag.
Na vier dagen zeilen , een orkaan blaast ons op Tweede Kerstdag Puerto Deseado uit, lopen we Stateneiland aan. Het is een van de meest zuidelijke stukjes van Zuid-Amerika, pal tegenover Kaap Hoorn, 100 mijl westelijk. Bijna 400 jaar eerder werd de kaap al ontdekt door de ‘Hollanders’; omdenkers op weg naar de specerijen in de Oost. De volgende ochtend is het Oudejaarsdag. Een microbaaitje omsluit ons. Eigenlijk mogen we hier niet zijn. Officieel moeten we ons eerst melden bij de autoriteiten, bij 200 kilometer noordelijker in Argentinië’s meest zuidelijke stad.
Bijna 55 graden zuid. Het is midzomer. De moshellingen om ons heen zijn dik berijpt. Het heeft behoorlijk gevroren vannacht, boven ons liggen de hellingen vol sneeuw. Hier hebben we het voor gedaan, deze absolute eenzaamheid. Deze wereld van maagdelijke schoonheid en mystieke betovering. Wat moet het een uitdaging zijn straks een wandeling te maken. Met de bijboot naar de wal, een weg zoekend over het meedeinende, eeuwenoude veenpakket. Wanneer heeft hier voor het laatst iemand voet aan wal gezet? Een jaar geleden? Of tien? Geen teken dat het verraadt.
Nog maar een jaar eerder lagen we in Senegal, weg gestopt bij een vissersdorp op weg naar de Gambiarivier. Ons lichtsnoer voor in de mast hing er wat voor spek en bonen bij. Feestdagen vieren, supermarktjingles, lampjes in kerstboomvorm; het proeft wat bizar, terwijl de chocolade bij 40 graden Celsius in de schaduw van onze kerstcake druipt.
Nog even en we trekken onze lampjes de mast in; een eenzame kerst in de eenzaamheid. Maar wel met een eigen- opblaas- kerstboom onder aan de mast.
Ik droom er wel eens van, nog een keer kerst in de absolute eenzaamheid te vieren. Net als op Stateneiland, na de wandelingen oliebollen bakken op het achterdek.
Dromen van een witte Kerst op het water in de Biesbosch … dit jaar de boot maar niet te vroeg onder het dekkleed duwen.
Diederique
Mogelijk interessante artikelen
Meer berichten in deze rubriek
