Erger
‘Koop een boot en werk je … ‘ Een bekend gezegde, maar zo erg hoeft het toch niet te zijn?
Als ik toevallig voor iets heel anders bij de huisarts ben, kijkt hij wat fronsend naar het snijwerk onder mijn polsen. Dat niet elke klus aan boord meteen lukt is zo, maar om dan meteen naar mijn polsen te grijpen? Ik heb wat uit te leggen, dat is wel duidelijk.
Waarom zitten er toch zoveel scherpe metalen randen, van die gemene messcherpe hoekjes aan de randen van de betimmering, van die listige braampjes aan de spanten en stringers. Allemaal delen waar geen mens hoort te komen in een boot. En zeker niet met blote handen .
Ik ben een veelgebruiker. Als ik eerlijk ben, vermoed ik zelfs een verslaving; aan pleisters wel te verstaan. Goed bereikbaar, altijd voorhanden, heb ik aan boord en thuis altijd een pakje klaar staan. Het eerste dat wij aan boord brachten op de motorboot; een uitgebreid pakket pleisters, van alles wat.
Of ik nu de loop van een draadje zoek achter de betimmering, het oliefilter grijp dat uit mijn handen glipt of probeer mijn ‘werkvuil’ op te vegen, ik kom er vrijwel nooit ongeschonden vanaf.
Ik schaam me gewoon na de klus, zo geschramd en vol met schaafplekken als ik meestal zit. Ik heb het gevoel dat ik het, als vrouw, iedere keer weer moet verklaren. Dat ik met alle schrammen op mijn polsen toch echt geen einde aan mijn leven voor ogen heb.
Het is natuurlijk weinig ladylike, die zwart gerande olienagels, die schrammen en bulten op ieder zichtbaar lichaamsdeel. Gelukkig spoelt het meeste zwart er ’s avonds bij de afwas wel weer af. Alleen die schrammen, de blauwe plekken en de snijwonden daar moet ik het iedere keer opnieuw een week mee doen. Zelfs met handschoenen en een overall lukt het nog niet alle gevaren van het lijf te houden.
Het is mijn eer te na om iemand anders te vragen de moeilijk bereikbare klussen te doen. Nee, dan is het nog beter af en toe een grote klusperiode te plannen. Alles achter elkaar, dan hoef ik maar een keer te herstellen. Dan loop ik maar een keer met pleisters en mijn vingers in verband.
En de rest van de tijd doe ik gewoon mijn ogen dicht als er onverwachte klussen op mijn pad dreigen te ontstaan.
Diederique
Mogelijk interessante artikelen
Meer berichten in deze rubriek
