Blog | Onderweg in Frankrijk | Het (min of meer ) einde

Home » Het (min of meer ) einde

Gepubliceerd op 6 december 2016

En dan is het plotseling zover, we zijn er. We maakten een schitterende reis van onze vaste winterligplaats in Roanne via het Canal de Roanne à Digoin, het Canal du Centre, de Saône, het Canal Champagne-Bourgogne, een stukje Marne en dan via Reims doorsteken naar het Canal des Ardennes, naar de Maas en tenslotte een stuk Waal en via Gorinchem naar de Linge om aan te komen op onze winterliglaats in Geldermalsen. Onderweg hadden we weer vele leuke ontmoetingen met oude en nieuwe kennissen. Voor het bezoek aan en het werk op de werf in Panheel konden we nog heerlijke dagen van de rust genieten op de Maasplassen, samen met een aantal bekenden.

Maar wat een stilte na aankomst in Geldermalsen. Niet zozeer de heerlijke stilte van het mooie haventje ‘Achter ’t Veer’ maar de min of meer definitieve stilte als de motor uit gaat nu het schip hier te koop ligt. De dagelijkse planning (waar willen we vandaag aankomen, hoeveel sluizen, alternatieven voor een ligplaats) is over. Het is niet te beschrijven hoe dit aanvoelt nadat je het besluit hebt genomen om er mee te stoppen. Natuurlijk, ook de zorg voor een schip is er (straks) niet meer. Maar dat blijkt nu we er niet meer op wonen voorlopig nog niet zo eenvoudig als het lijkt. Uiteraard willen we nog wat laatste klusjes (laten) doen. De lijst is weer langer dan we dachten. Maar nu we niet meer dagelijks aanwezig zijn, vraagt ook dit planning. Als je niet meer (bijna) dagelijks kunt schoonmaken is het iedere keer als we komen des te harder poetsen geblazen. Voor klusjes is er dan bijna geen tijd meer. We maken nu dus een planning om iedere week een paar dagen op ons schip door te brengen.

Zitten in de salon en dan onze slaaphut binnen: hoe vertrouwd is het niet allemaal. Wel heel erg verwarrend ook dit ritme. Doe ik in de nacht een keer de ogen open dan moet ik soms lang nadenken om te weten waar ik ben. In ons huis of toch aan boord, het is niet altijd direct helder. Ondertussen beginnen we ons ook aan de wal min of meer te settelen. Ook dat brengt activiteiten mee. De eerder geconstateerde diepe stilte brengt uiteindelijk dus niet echt rust. We pendelen wat heen en weer door de Betuwe en kiezen dikwijls de weg binnendoor. De rivieren kruisen we dan per veerpont. Even uitkijken over het water om te zien wat er vaart. Dat wordt niet anders.

“Missen jullie het varen nu niet”? krijgen we dikwijls als vraag. Nee, dat valt voorlopig wel mee. Het is immers winter en dan waren we het al gewoon om hoofdzakelijk op een vaste plek te liggen. En we hebben voor deze winter nog een tochtje of twee te goed. Bijvoorbeeld om het systeem van elektronische kaarten en kompas opnieuw af te laten stellen. Dat is het dus niet. Maar toch, te koop liggen, frequenter aan wal wonen en het heen en weer pendelen maken het anders. Misschien is het vooral de wetenschap dat er geen verre reizen meer in het verschiet liggen. Geen kaarten bekijken, geen voorlopige reisplanning meer maken.

Wat ons op dit moment vooral parten speelt is het afscheid na tien jaar van Frankrijk. En dat komt des te harder aan nu we weer even een bezoek brachten aan Roanne. We zijn als leden van de Confrerie du Saucisson Vigneron (zeg maar een broederschap van het goede Franse leven) uiteraard aanwezig bij het jaarlijkse festival. We doen gewoon onze taken als altijd, lopen mee in het defilé, staan in een kraam worst te verkopen en bezoeken het feestdiner. Maar te dikwijls zeggen we tegen elkaar “het zal wel (een van) de laatste keren zijn”. En dat geldt voor alle bekende dingen daar. Bij vrienden op bezoek, bij de bekende en leuke adressen boodschappen doen, bij bekende restaurantjes eten, steeds vraag je je af of dit een laatste keer zal zijn. Kortom, het afscheid van het varende leven in Frankrijk is verbrokkeld en een langdurig proces.

Maar niet te treurig doen. Er is ook een nieuwe levensfase aangebroken en dat biedt ook weer nieuwe kansen. We zijn zeer gelukkig dat we indertijd de stap hebben durven nemen om een beweeglijk bestaan te beginnen. We hebben fantastische jaren om op terug te kijken. Die kan niets of niemand ons meer afnemen. En ja, we nemen daarmee ook afscheid van u, de lezers. Veel heeft u over ons wonen op een schip kunnen lezen. U bent een beetje deelgenoot geweest aan ons leven. Dat dit mensen aansprak hebben we kunnen merken aan de vele reacties, via post, mail en vooral ook in direct contact onderweg. Dank voor alle vriendelijkheid die we mochten ondervinden. Het was een plezier om u deelgenoot te kunnen maken. En u heeft nog een paar verhalen te goed. Omgekeerd blijven we via de Motorboot wel uw varende leven volgen. We hopen dat ook u uw dromen waar kunt maken. Veel plezier daarbij. We zitten al kort bij het nieuwe jaar dus we wensen u alvast veel geluk en voorspoed in 2017 en volgende jaren met naar we hopen nog heel veel vaarplezier.