Voorzichtig tilt de man het deurtje uit de scharnieren, zet het op de kuiprand en geeft het dan over aan zijn vrouw op de wal. Zij zet het schuin tegen een krukje, bovenop een paar latjes die op een oud kleed liggen. Alles is klein; de emmer waarin een scheut ammonia wordt gedaan, het doekje, èn de kwast waarmee het houtwerk wordt schoongemaakt. Met zijn arm op de kuiprand kijkt de man toe, hij blijft aan boord op het motorkruisertje van hooguit zes meter met een half open stuurhuis. Ze wisselen geen woord. Als de vrouw de deur op z’n kop wil zetten schiet ik toe: “Kan ik even helpen?” “Nee hoor,” lacht ze vriendelijk, ”Bedankt!” Als de deur droog is, reikt de man een stukje schuurpapier aan waarmee ze zorgvuldig het verfwerk bewerkt. “Klaar!” Opnieuw komt de man in actie, hij geeft haar nu een jampot met inhoud, een witte doek èn een schone platte kwast. Het deurtje wordt nog eens zorgvuldig afgestoft en daarna gebeitst. “Mooi hoor!’ vinden wij. ‘Nu zijn ze alle twee klaar,” zegt ze, “Gisteren heb ik de andere gedaan.” De man knikt goedkeurend en lacht wat verlegen naar ons.
Toen we gisteravond na een lange fietstocht over het Bargerveen weer aan boord kwamen lag het kruisertje voor ons. Op het voordek leunden twee fietsen tegen de preekstoel. Niemand te zien. We nestelden ons in de kuip, allang blij dat we weer een zacht kussen voelden in plaats van die vermaledijde kleine zadeltjes van de vouwfietsen. Op de kade schuifelde een ouder stel; de man leunde zwaar op de vrouw, die haar handen gevouwen voor zich hield. Aan haar arm bungelde een tas. De schipper werd in de kuip geïnstalleerd en de buurvrouw kwam ons even begroeten: “Mooi plaatsje hier hè? We liggen hier graag, bij het sluisje is een toilet èn een douche. Die is open hoor! Het kost maar een euro.”
De volgende morgen port Joke me wakker: “Bret! Ze zijn met de fietsen bezig!” In korte broek en op slippers spring ik op de wal. “Dit lukt nog wel,” zegt ze, “maar bij de trap is het moeilijk.” Ik zet de fietsen bovenaan de trap en lever de sleuteltjes in. “Mijn man heeft een hersenbloeding gehad,” vertelt ze aan Joke. “Vroeger deed mijn man al het onderhoud in het voorjaar, nu doen we het gewoon onderweg; hij weet precies hoe het moet en ik doe dan de klusjes.” “We kunnen samen nog heel goed fietsen en varen.” ”Hoe lang vaart u al?” “We hebben deze boot al 47 jaar, vroeger voeren onze twee kinderen ook mee. Tja, we zijn 79 en 82 jaar. We kijken er de hele winter naar uit; thuis zitten we maar opgesloten. De kinderen hebben er wel moeite mee, maar we bellen elke dag. We liggen steeds een week of soms langer op één plaats, een dagje fietsen en dagje aan boord, dat is zo leuk!” “Nee hoor, we hebben geen tv, we kopen een krantje en luisteren naar de radio.” Elke morgen komt het emmertje tevoorschijn en wordt de kuip schoongemaakt, evenals de minuscule gangboorden. Iedere activiteit aan boord is waarneembaar; we zien het vlaggenmastje dan boven onze roef heen en weer zwaaien.
We komen niet meer los van het plekje. ‘s Avond maken we een praatje en bespreken de ervaringen van de dag. Ook wij blijven een dag aan boord, doen wat klusjes en vullen de watertanks van beide boten. Het wordt een lange, lome dag. ’s Avonds brengen we hun fietsen terug aan boord waar al het houtwerk heeft inmiddels een frisse laag gekregen. Zij willen nog een dag blijven, wij gaan morgen weer verder. Na de gezamenlijke koffie zwaaien ze ons uit.
Joke zegt geroerd: “Geluk zit in een klein bootje.”
Bret en Joke de Boer varen al bijna een halve eeuw. Ze kennen de vaarwateren in Europa en zwerven graag weken aaneen rond op de Nederlandse vaarwateren. Ze hebben gezeild maar varen nu al jaren in hun ‘Älskling’, een Haringvlietkruiser uit 1960. Bret heeft een aantal ‘Journaaltjes’ geschreven: een blog waarin Bret de belevenissen van Joke en hem op het water heeft opgetekend.
