Off the road
Gebaande paden; leuk en zeker met een gidsje in de hand informatief. Soms wil je wat anders, dan ga je ietsje van koers, off the road, een andere kant uit.
Het zweet staat in mijn handen. Centimeter voor centimeter kruipen we vooruit. Gelukkig hebben we twee paar ogen beschikbaar; één paar voor bakboord en één voor de andere kant. Maar wie let nou op of er nog ruimte is boven de kap? Over de diepte hoef ik me weinig zorgen te maken. Die is toch gering; het maximale wat kan gebeuren is dat we de grond aantikken; zolang het maar modder is en niet meer.
De wind wappert je haren, de steven knabbelt zijn gang vooruit. Zachtjes, slow-motion, vinden we onze weg. Zo af en toe een stukje ‘off the road’ trekt gewoon. Het is balanceren; geen schade aan de natuur, geen opgeschrikte vogels en ander wild, geen groen en modder in de wierbak. Om over hapjes uit de schroef nog maar niet te spreken, zoals toen we ooit in het gletsjerijs zo dichtbij zaten dat we met onze schroef het ijs stuk sloegen; onze eigen ijscruncher. Pas aan de andere kant van de oceaan kregen we de schroefbladen weer hersteld.
Ooit, in de delta van de Senegalese Sine Saloum probeerden we met een tussendoorsteekje onze weg te vinden in de mangrove ‘Biesbosch’. Pas na vijf dagen lagen we aan de andere kant. Verdwaald, vastgelopen en deels achteruit varend, vonden we stap voor stap onze weg. Nagestaard door de meevliegende gieren, ze oogden wat teleurgesteld, konden we uiteindelijk tientallen kilometers zuidelijker onze weg weer vervolgen.
Met onze terugkeer in de vaderlandse wateren hebben we dit leven voorlopig achter ons gelaten. Maar heel af en toe geven we nog ruimte aan dat gevoel, de drang toch een kleiner vaarwater te proberen. De kaarten blijken niet altijd betrouwbaar. De bouw van een nieuwe wijk, maakt af en toe van het meest rechte kanaal nog een hindernisbaan. Soms redden we het alleen achteruitvarend, na gestaart door de schooljeugd die wel geniet van wat actie in het vaartje achter de wijk. Gelukkig zitten hier geen apen meer in de bomen, die schreeuwend naar elkaar mededeling doen van dat wonderlijke drijvende gevaar.
Wie legt er nu een roeiboot zo kort voor de brug in de aanloop? Of eerlijker, wat doe ik hier eigenlijk in het thuiswater van dat bootje. Gelukkig weet ik hem net vrij te houden; dankzij de boegschroef kom ik toch weer recht voor de draai naar de minieme opening onder de brug.
Blijft lastig die drang naar een stukje buiten de gebaande paden. Je weet nooit zeker wat je tegenkomt onderweg.
Diederique
Mogelijk interessante artikelen
Meer berichten in deze rubriek
