Björn
“Hallo! Wat bent u ver van huis zeg!” Op de steiger staat een grijzende man, een heer. “Bent u helemaal hierheen komen zeilen?” We liggen met onze Nils Holgersson een dag varen ten zuiden van Göteborg. “Inderdaad, maar u bent even ver van huis, toch? Koffie?” “Nederlandser kan het niet,” zegt de man terwijl hij in de kuip stapt en handen schudt. “Maar ik ben Zweed en werk al twintig jaar op de TU in Delft. Ik ben hier naartoe gekomen om samen met mijn zus de as van onze ouders uit te strooien in het Kattegat.” Hij schiet even vol. “We zaten samen in het restaurant hierboven te eten toen ik jullie vlag zag. Ik zei tegen m’n zus: “Ik moet even Nederlands spreken. Gek niet? Zo vreemd en zo eigen: Nederlanders met een boot met een Zweedse naam in mijn geboortestreek, ik ben er een beetje verward van.” Een kwartier later zijn we weer samen.
We mogen van de restauranteigenaar blijven liggen aan zijn steiger in de fjord; even een paar dagen rust na de drukke dagen in Göteborg en een iets te onstuimige vaartocht de vorige dag. We verkennen te voet de omgeving en genieten nog even van de laat ondergaande zon, die mooi in de kuip komt. Op de steiger verschijnt weer een man, Björn. Na een half uurtje over-en-weerpraten nodigen we hem uit aan boord. Björn blijkt een dringende behoefte te hebben om ons volledig op de hoogte te stellen van tientallen zaken en feiten. In een Engelse monoloog horen we alles over Zweden, de Zweedse historie, de streek en wat niet al. We moeten een autorit met hem maken. Vooruit dan maar. Ik kijk nog even achterom naar de boot: is dit een truc? Maar nee, we zien z’n huis, zijn boot, zijn haven en de mooiste uitzichtpunten. N een eindeloze dag rollen we beetje suf aan boord de kooi in . Ik droom in het Engels. Nou ja, mijn Engels dan.
De volgende dag maken we een busrit door de streek en bezoeken Kungsbacka, daar zijn winkels, verder niets. Het meisje van de VVV verschiet van kleur als we vragen of er hier iets te zien is. We zijn snel weer terug, je kunt hier geweldig wandelen, dat wel. Met zonsondergang wordt er geklopt: Björn Babbel! We horen weer alles over: veerdiensten, Lappen, Finnen, Noren (deugen niet), stromingen, zijn moeder, de Lutherse godsdienst (hij is atheïst) , vlaggen, boten, ijs, bomen en nog een paar dingen die ik vergeten ben. Vraag Joke maar, die heeft het vast onthouden als ze tenminste niet sliep. Hij drinkt mijn bier op en morgenochtend komt hij ons ophalen voor een daglange rit voor de mooiste punten van de streek. Joke kijkt nu boos. “Wij gaan morgenochtend weg,” zeg ik. “O ja, waarheen?” De zeekaart komt erbij. Ik voel me ineens heel vals: “Naar Varberg, een stukje naar het zuiden. We moeten tenslotte ook weer eens naar huis.” “Dan zie ik jullie daar wel weer, tot morgen!” “Joh toch,” moppert Joke, “daar staat hij natuurlijk weer op de steiger, had nou niets gezegd!” “Ach meid, we zien morgen wel.”
Onze grote driekleur wappert vrolijk achter Joke die, gehuld in zeilpak en reddingsvest, op het kompas naar het zuiden stuurt. Uit de luidsprekers schalt de “Wild Rovers” van de Dubliners. Ik brul luidkeels mee, draai af en toe aan een schootlier en zet gniffelend kruisjes op de kaart. We tikken regelmatig 7 knopen aan. Wat een heerlijke zeildag! Ver aan bakboord schuift de kustlijn voorbij. Dag Björn! Het is al halverwege de middag als Joke argwaan krijgt: “Waar ligt Varberg toch?” Ik wijs recht naar achteren en daarna schuin naar voren: “En daar ligt Falkenberg, nog een uurtje.” Op haar gezicht verschijnt een brede grijns: “Bret toch.”
Met dikke golven op de kont rollen we de haven in en maken de boot uit het zicht vast achter een groot grijs schip met “KUSTBEVAKNING” op de zij geschilderd. Aan de maaltijd pak ik de havengids: “Zal ik je eens alles vertellen over Falkenberg?”
Over Bret en Joke
Bret en Joke de Boer varen al bijna een halve eeuw. Ze kennen de vaarwateren in Europa en zwerven graag weken aaneen rond op de Nederlandse vaarwateren. Ze hebben gezeild maar varen nu al jaren in hun ‘Älskling’, een Haringvlietkruiser uit 1960. Bret heeft een aantal ‘Journaaltjes’ geschreven: een blog waarin Bret de belevenissen van Joke en hem op het water heeft opgetekend.
Mogelijk interessante artikelen
Meer berichten in deze rubriek
